Het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, algemeen bekend als het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens (EVRM), is een internationaal verdrag dat op 4 november 1950 door de lidstaten van de Raad van Europa1 is ondertekend en op 3 september 1953 in werking is getreden.

Het heeft tot doel de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden te beschermen door rechterlijke toetsing van de eerbiediging van deze individuele rechten mogelijk te maken. Het Verdrag verwijst naar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die op 10 december 1948 door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties is afgekondigd. Op de naleving van de verplichtingen van de staten die partij zijn bij het EVRM wordt toegezien door middel van een individuele klachtenprocedure of een klachtenprocedure van de staat2 .

Om dit toezicht op de daadwerkelijke naleving van de mensenrechten mogelijk te maken, heeft het Verdrag het Comité van Ministers van de Raad van Europa ingesteld, en vooral het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het Hof, dat in 1959 is opgericht en in Straatsburg zetelt, heeft tot taak toe te zien op de naleving van het Verdrag door de ondertekenende staten: eenieder die meent het slachtoffer te zijn van een schending van het Verdrag kan het Hof om schadeloosstelling verzoeken, mits zijn staat van verblijf dit toelaat, overeenkomstig artikel 56. Frankrijk, waar het Hof op zijn grondgebied is gevestigd, heeft het Verdrag pas op 3 mei 1974 geratificeerd (onder het interim-voorzitterschap van Alain Poher), en heeft zijn ingezetenen pas in 1981 de mogelijkheid geboden zich tot het Hof te wenden.

Het verdrag is in de loop van de tijd geëvolueerd en omvat verschillende protocollen. Het EVRM staat bijvoorbeeld de doodstraf toe, maar Protocol nr. 6 verbiedt die in vredestijd en Protocol nr. 13 verbiedt haar in alle gevallen, met inbegrip van oorlog.

Bron: Wikipedia

Hier is de tekst in PDF