Met hersenverlamming kon Christy Brown zich helemaal niet bewegen. Artsen dachten ook dat hij geestelijk achterlijk was. Zijn moeder praatte echter altijd met hem, werkte met hem en probeerde hem iets te leren. Toen hij een van zijn zussen met krijt zag spelen, wilde hij ook spelen en ving het krijt tussen de tenen van zijn linkervoet. Zo leerde hij op 7-jarige leeftijd schrijven. Later maakten zijn broers een karretje voor hem waarin ze hem meenamen om de buitenwereld te ontdekken en hem zoveel mogelijk bij hun activiteiten te betrekken. Maar toen de kar op 10-jarige leeftijd kapot ging, werd hij zich bewust van zijn handicap. Ondanks de vervanging van de kar kwam hij pas uit zijn depressie door te gaan schilderen. Na het winnen van een wedstrijd op een plaatselijke schilderijententoonstelling viel Brown als tiener terug in een depressie. Maar Katrina Delahunt, op wie hij verliefd werd, nam hem mee op bedevaart naar Lourdes, en daar besefte Christy dat hij niet de enige was die leed; hij kon in het reine komen met zijn handicap, en dit hielp hem om zich een beetje aan te passen aan zijn omgeving. Christy Brown dicteerde zijn eerste autobiografie aan een van zijn broers en vier jaar later schreef hij een tweede met de hulp van Dr. Collins, de huisarts. In zijn biografie beschrijft Christy Brown zijn bedevaart naar Lourdes evenals zijn gehechtheden, passies en bewondering voor zijn artsen en leraren, en zijn frustraties. Haar biografie, "My Left Foot", werd later bewerkt tot een roman en werd een internationale bestseller, vertaald in 14 talen en uiteindelijk een film.