"Toen ik jonger was, had ik geen idee wat kinesitherapie was. Eigenlijk ben ik min of meer per toeval kinesitherapeut geworden," vertelt Paul, nu 32 jaar oud. Jaren geleden solliciteerde hij voor een beurs voor een opleiding in een nabijgelegen ziekenhuis. Hij heeft de opleiding succesvol afgerond en kreeg in 2018 een contract van twee maanden bij Handicap International. Vijf jaar later werkt Paul er nog steeds. "Voor mij is kinesitherapie een constante bron van inspiratie. Het is een baan die je dag en nacht uitdaagt om je uiterste best te doen. Je komt mensen tegen die echt behoefte hebben aan hulp. Je draagt bij aan hun leven en maakt echt een verschil."

Enkele jaren geleden lanceerde Handicap International in Oeganda een project rond 3D-geprinte protheses en ortheses. Paul was vanaf het begin betrokken bij dit project. Hij noemt het zelf een 'ware revolutie': "De 3D-technologie versnelt ons werk en stelt ons in staat om veel meer protheses en ortheses te produceren, veel sneller, zodat we een groter aantal mensen kunnen voorzien van hulpmiddelen."

Paul is duidelijk enthousiast over het project. "Ik vind dat dit project moet blijven groeien en iedereen in dit vakgebied erbij betrokken moet worden. Ik denk dat de komst van deze technologie een ingrijpende verandering teweegbrengt in de revalidatiesector in Oeganda. Hoe meer technologie wordt ingezet, des te toegankelijker revalidatiezorg kan worden voor de bevolking."

Paul werkt dagelijks in verschillende vluchtelingendorpen in de regio, waar de behoefte aan revalidatiezorg enorm is. Handicap International is een van de weinige, en belangrijkste, organisaties die dit soort zorg biedt en bijna de enige die aangepaste hulpmiddelen zoals protheses en ortheses aanbiedt. Handicap International wordt overspoeld met verzoeken om hulp van mensen die het nodig hebben.

"Ik werk met vluchtelingen, mensen die duizenden kilometers hebben gereisd om veilig in een vreemd land aan te komen. Deze mensen hebben veel doorgemaakt en zijn zwaar getraumatiseerd door het conflict in hun eigen land of tijdens hun reis. In tegenstelling tot in een ziekenhuis, waar de meeste mensen weten waarom ze daar zijn, hebben maar weinig vluchtelingen enig begrip van revalidatiezorg. Het kost soms tijd om hen te overtuigen, maar bij elke persoon die ik ontmoet, probeer ik hen te informeren over de voordelen van revalidatie."

"Ik ontmoette Kennedy voor het eerst in 2020. Vier jaar eerder kwam hij met zijn moeder en twee andere kinderen aan in het vluchtelingendorp Rhino. Ze waren gevlucht voor het gewapend conflict in Zuid-Soedan, hun thuisland."

Kennedy is een vijfjarige jongen met hersenverlamming. Hij kon niet praten, staan, laat staan lopen. Gedurende zijn hele leven had hij geen enkele vorm van revalidatiezorg gekregen. Tot november 2020, toen Handicap International hem twee 3D-geprinte ortheses leverde. Met de hulp van Paul leerde Kennedy zich eerst voort te bewegen met behulp van een looprek. Daarna leerde Paul Kennedy's moeder enkele kinesitherapeutische oefeningen, zodat de jongen ook zonder de constante aanwezigheid van de kinesitherapeut vooruitgang kon boeken. In het begin kwam Paul regelmatig langs, maar het gebied dat hij moest bestrijken was enorm uitgestrekt. Het was onmogelijk om bij iedereen snel te reageren.

"Door mijn kennis over te dragen aan de families van de patiënten, wordt de continuïteit van de zorg gewaarborgd als we er niet zijn. Kennedy is hier het perfecte voorbeeld van: zijn onvermoeibare vastberadenheid heeft tot een echt wonder geleid. Toen ik hem een paar maanden geleden opnieuw bezocht, kon hij zelfs zelfstandig lopen, zonder steun van zijn looprek! Dat is een enorme overwinning voor deze kleine jongen en ik ben zo trots op hem."

Voor meer informatie klik hier