Marieke kan het hedendaagse tempo niet meer bijhouden sinds het tragische ongeval op 26 april, twee jaar geleden. Op die bewuste maandag reed ze terug naar huis in Alphen na haar werkdag als leerling verpleegkundige in het Radboudumc in Nijmegen. De zon stond laag, een gebruikelijk tafereel voor april. Haar zonneklep was naar beneden, ze zat rechtop, beide handen stevig aan het stuur, zoals later te zien was op dashcambeelden van andere automobilisten.

Automobilisten die achter Marieke reden, zagen dat ze langzaam naar de linker rijbaan bewoog. Twee tegenliggende auto's konden haar nog ontwijken, maar de derde niet. "Ze leek zeven tienden van een seconde voor de botsing te beseffen dat ze verkeerd zat en probeerde terug te sturen," aldus haar moeder Tonny, die het politierapport met de reconstructie heeft ingezien. Maar op dat moment was het al te laat.

Elf weken lang lag ze in een coma. "We hebben haar teruggebracht van de rand van de dood," zegt Tonny. Marieke zelf herinnert zich niets van die periode.

Leven met hersenletsel Toen Marieke ontwaakte uit haar coma, bleek ze ernstig hersenletsel te hebben opgelopen. Haar geheugen was ernstig aangetast, en ze moest opnieuw leren spreken, lopen en zwemmen. Er volgden tientallen operaties, variërend van levensreddende ingrepen tot herstelprocedures.

Haar geheugen is sindsdien enigszins verbeterd, maar zal altijd aangetast blijven. Het is nu moeilijker voor haar om nieuwe dingen te onthouden. Ze gebruikt trucs, zoals een gedetailleerde dagelijkse planning die bijna de hele muur van haar kamer bedekt, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Groene markeringen staan voor rustmomenten, en die zijn er veel in haar dagelijkse schema. Ze maakt notities op haar mobiele telefoon en heeft een lijstje met de medicijnen die ze moet nemen op de koelkast. Wanneer de wekker op haar telefoon afgaat, weet ze dat het tijd is voor een pauze.

Leren omgaan met beperkingen In het afgelopen half jaar heeft Marieke hard gewerkt aan haar medische herstel, maar ze wil ook blijven sporten, werken en sociaal contact hebben - ze noemt het sociale revalidatie. Ze krijgt hierbij ondersteuning van een coach om beter te leren omgaan met haar beperkingen. Helaas wordt deze ondersteuning momenteel niet vergoed, hoewel Marieke van mening is dat dit wel zou moeten gebeuren. Daarom neemt ze deel aan de campagne van HandicapNL, die pleit voor persoonlijke begeleiding tijdens of na revalidatie.

Het belang van sociale revalidatie Mensen zoals Marieke Strik uit Alphen, die na een verkeersongeluk herstellen en het revalidatiecentrum verlaten, belanden vaak in een moeilijke periode van aanpassing en onzekerheid. Hulp is vaak moeilijk te vinden, of is versnipperd tussen verschillende instanties. Jeroen van de Koppel, woordvoerder van HandicapNL, benadrukt dat er meer aandacht en financiering moet komen voor wat bekend staat als "sociale revalidatie". Er zou één centraal loket moeten zijn waar mensen met een handicap terecht kunnen voor ondersteuning om weer volwaardig deel te kunnen nemen aan de maatschappij.

"Het is geen kwestie van één recept", aldus Van de Koppel. Hij wijst erop dat de medische revalidatie in Nederland van hoog niveau is, maar dat velen na hun medische herstel nog steeds te weinig ondersteuning krijgen. Deze bureaucratische versnippering is met name ingewikkeld in deze fase van hun leven.

Daarom is HandicapNL een campagne gestart, inclusief een petitie, om steun en hulp voor sociale revalidatie te bevorderen. Op dit moment hebben al meer dan 10.000 mensen de petitie ondertekend.

Voor meer informatie klik hier