Mari Sanders, een filmmaker die vanwege cerebrale parese afhankelijk is van een rolstoel, maakt een bijzondere reis door Europa in de documentaireserie 'Rolstoel Roadmovie'. Hij doorkruist het continent in alle richtingen, van Italië naar Zweden en van Engeland naar Bulgarije.

Deze driedelige serie van de EO zit vol ontroerende ontmoetingen en toont telkens weer de universele kracht van doorzettingsvermogen. Hier is een kennismaking met de jonge filmmaker uit Amsterdam in vijf citaten, samen met de trailer:

1. 'Als je het woord invalide maar niet gebruikt' Mari geeft de voorkeur aan de term 'handicap' of 'beperking'. Hij zegt: "Het maakt mij niet uit hoe je het noemt, zolang je maar niet het woord 'invalide' gebruikt. Dat betekent letterlijk 'niet geldig' in het Latijn, een vreemde term." Hij vindt dit een verkeerde manier om naar mensen te kijken.

2. 'Mytylschool - een héél slecht idee' Mari is geen voorstander van mytylscholen, aangepaste scholen voor kinderen met een handicap. Hij zegt: "Vanuit een medisch perspectief valt er misschien iets te zeggen voor het groeperen van bepaalde groepen op één school en ze zo van andere groepen te isoleren. Maar vanuit een emancipatorisch perspectief valt er absoluut niets voor te zeggen. Ik vind dit een verkeerde manier om naar mensen te kijken. Alleen al het feit dat de meeste van deze scholen aan de rand van de stad liggen, zegt veel. Ik vind dat iedereen naar dezelfde school zou moeten kunnen gaan en dat er binnen die school naar passende oplossingen moet worden gezocht. Het gaat om het signaal dat je hiermee afgeeft."

3. 'Welke handicap heb je precies?' Mari ergert zich eraan dat handicaps in tv-programma's vaak ongemakkelijk worden benaderd door makers die zelf geen beperking hebben. Hij zegt: "Alsof ze willen zeggen: 'Ik ben de knappe, leuke presentator en ik kom even kijken hoe jij, gehandicapte, je leven leidt.' In Nederland is de eerste vraag altijd: 'Welke handicap heb je precies?' Dat is vergelijkbaar met de vraag: 'Wat is jouw voedselallergie?' Dit medische perspectief is sterk verankerd in onze samenleving. Ik hoop dat mensen, mede dankzij onze serie, gaan inzien dat het eigenlijk meer gaat om emancipatie dan om een medische kwestie."

4. 'Ik ben kerngezond' "Ik ben kerngezond, ik heb alleen een handicap. Maar in Nederland hebben mensen met een beperking te maken met de minister van Volksgezondheid. Dat is absurd. Het is prima als je weet dat ik cerebrale parese heb, maar dat is voor mij net zoiets als dat jij me vertelt waarom je een terugwijkende haargrens hebt."

5. 'Ik ben letterlijk flauwgevallen' "Toen ik echt besefte dat ik een handicap had, was ik 23 jaar oud. Ik denk dat ik het lang heb weggestopt. Dat heeft me trouwens veel opgeleverd. Het geeft energie om je handicap volledig te negeren en er gewoon doorheen te gaan. Maar op de kunstacademie, waar je sowieso geconfronteerd wordt met jezelf, moest ik op een gegeven moment een sollicitatiebrief schrijven voor een stage als regieassistent. Ik liet een vriendin die brief lezen. Ze zei verrast: 'Hé, er staat helemaal niet in dat je in een rolstoel zit.' Ik reageerde verbijsterd: 'Is dat nodig dan?' Maar zij vond het heel raar. Toen drong het tot me door en ben ik letterlijk flauwgevallen. Ze heeft me naar de bank gesleept. De volgende dag werd ik wakker en besefte ik dat ik mijn handicap al die jaren niet echt had geaccepteerd.

Opeens drong het tot me door dat ik al die tijd voor iets wegrende - figuurlijk, natuurlijk. Ik besefte pijnlijk dat ik nog een groot deel van mezelf moest accepteren. Voor sommigen verloopt dit acceptatieproces in fasen, voor anderen in schokgolven. Bij de meesten is het een combinatie van beide. In mijn geval kun je het wel een schokgolfreactie noemen. Mijn handicap is een onderdeel van wie ik ben, niet meer en niet minder. Net zoals jouw bril een onderdeel is van wie jij bent. Maar ik heb vanaf mijn 23e moeten leren niet weg te rennen van mijn handicap. Uiteindelijk bleek dat een enorme opluchting."

Voor meer informatie klik hier.